Συνομοταξία υβριστών

Ευριπίδης Παπαδοπετράκης, ΙΑΜ ΑΙΜ (2022) και Lunar Rain (2023), άποψη έκθεσης 

Του Μπάμπη Νούτσου*

Η πρόσφατη απειλητική καθύβριση των εκπαιδευτικών της Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ), από υποψήφιο βουλευτή (Γρ. Ψαριανός) της Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Εντάσσεται σε μια πρόσφατη και παλαιότερη ομόλογη πρακτική αντιδραστικών διανοουμένων και δημοσιογράφων από το ισχυρό γαλαζοπράσινο στρατόπεδο των ΜΜΕ, που σε διαφορετικές συγκυρίες δεν έπαψαν να εκτοξεύουν αθεμελίωτους και βαρύτατους χαρακτηρισμούς εναντίον των δασκάλων-καθηγητών, κάθε φορά που οι δομικές αντιφάσεις της εκπαίδευσης οδηγούσαν τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες σε αποχή ή απεργία.

Θα θυμίσω εδώ επί τροχάδην δύο τέτοιες συγκυρίες, χωρίς να αναχθώ στον ελληνικό 19ο αιώνα και στην τότε ρητορική του «ξυλοσχίστη» δημοδιδασκάλου.

1. Όταν οι εκπαιδευτικοί (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ) εξέφρασαν και με απεργίες την αντίθεσή τους στις νομοθετικές ρυθμίσεις της υπουργού Παιδείας (Νίκη Κεραμέως) για την αξιολόγησή τους (2021-2023), τότε κάποια παροπλισμένα στελέχη της εκπαίδευσης –η γαλαζοπράσινη πολιτική τους τοποθέτηση ήταν ευδιάκριτη– φιλοδώρησαν τους απεργούντες συναδέλφους τους με τους επόμενους χαρακτηρισμούς: «ανίκανοι, ακατάρτιστοι, αδιάφοροι, ανασφαλείς και ακατάλληλοι, που οχυρώνονται πίσω από τις συνδικαλιστικές τους σειρήνες, προστατεύοντας στην ουσία το προσωπικό τους συμφέρον». Κοντά σ’ αυτούς κι ένας δημοσιογράφος καθημερινής αθηναϊκής εφημερίδας, που συστηματικά επιδίδεται σε προσωπική επίθεση εναντίον στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, κατασκεύασε έναν ιδεολογικο-πολιτικό αχταρμά, συνδέοντας «το φόβο της αξιολόγησης» με τη «φοβική κοινωνία μας», την πολιτική της Αριστεράς, που «πολιτεύεται αξιοποιώντας τις ανασφάλειές μας» και τελεσίδικα μ’ ένα ρατσιστικού τύπου ευφυολόγημα εναντίον του Νίκου Φίλη, ως πρώην υπουργού Παιδείας. Η συντηρητική εκπαιδευτική ιδεολογία μικροαστικών στρωμάτων με την υπεράσπιση του νεο-επιθεωρητισμού των αξιολογικών πρακτικών της νεοδημοκρατικής εξουσίας αναπαράγεται ευκρινέστατα σ’ αυτές τις δημοσιογραφικές απόψεις.

2. Το 1999, δυο χρόνια μετά την ψήφιση νέων διατάξεων για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών (Νόμος 2525/97), με αφορμή τα πολύ υψηλά ποσοστά αποτυχίας μαθητών /τριών στο Λύκειο, μια φαινομενικά ετερόκλητη ομάδα πολιτικών, διανοουμένων και δημοσιογράφων –ανάμεσά τους πρωταγωνιστούσε κι ένας σημερινός τιμητής της Αριστεράς– φιλοτέχνησε μια αντιδραστική παιδαγωγική ρητορική εναντίον των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης διανθισμένη με βαρύτατους χαρακτηρισμούς και άκομψα ευφυολογήματα, όπως ακριβώς τα τωρινά ομόλογα: «οι πολυποίκιλα βολεμένοι, οι ανεπαρκείς, με έλλειμμα γνώσης και προσπάθειας, οι άτολμοι και υποκριτές, οι συνδικαλιστές με την πλασματική αντιπροσώπευσή τους» κ.τ.ό..

Το ίδιο γαλαζοπράσινο χρώμα είχε και τότε το στρατόπεδο αυτής της συνομοταξίας των υβριστών. Η περιπέτεια της αριστερής ηγεμονίας δεν μπορεί να εξελίσσεται χωρίς τη θεωρητικο-πολιτική κατεδάφιση σύστοιχων αντιδραστικών ιδεολογημάτων για τους εκπαιδευτικούς και γενικότερα για την κοινωνική λειτουργία του σχολείου.

*Ο Μπάμπης Νούτσος είναι πρώην καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων