Εξομολόγηση ενός νεκρού ψαριού

Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.

Κατά Ματθαίον, ΙΔ΄, 20-21.

Αν πίστευε στην μετενσάρκωση
θα καταγόταν από άνθρωπο
γένους εκ των προτέρων θηλυκού
με τρεις χιλιάδες εναλλακτικές
ν’ αντέχει να πεθαίνει συνεχώς
τον θάνατό του επιτυχώς ν’ αναπαράγει
με άπειρα πτώματα μωρά θάλασσες ν’ ασημώνει.
Είπε το ψάρι, ελάλησε
προτού αυγατίσει τα μικρά του:
«Κατάγομαι από ξηρά, λίμνη ποτέ δεν είχαν δει οι πρόγονοί μου
ούτε βεβαίως θάλασσα· αυτά είναι πολύ πρόσφατα δεινά.
Δεν έχω παρελθόν ψαριού ούτε γλυκού
ούτε αλμυρού νερού.
Απλώς, οι κυβερνήτες τους
έπεισαν τον πατέρα μου να μετεγκαταστεί
στην λίμνη, λέει, του κάμπου.
Δυο-τρεις πιστώσεις Market-pass
προκάτ εργατικές εστίες
σ’ έναν βυθό που, λέει, θα μοιραζόμασταν
αρμονικά με τα άλλα ζώα της ξηράς.
Αυτά, και υποσχέσεις άφθονες
πως σύντομα θα πάρουμε τα πάνω μας
και θ’ ανανήψουμε ως ψάρια του παλιού νερού
και θα ρεφάρουμε μια μέρα
και πες πες το πιστέψαμε πως είμαστε παντός καιρού
κι όλα τα καταπίνουμε
μαύρο νερό και λάσπη
και τόνους δηλητήρια νέας τεχνολογίας.
Κι από τα τόσα ψέματα
στο τέλος την συνήθισε και το στομάχι μας την λάσπη.
Πλέον δεν άντεχε το όποιο καθαρό νερό μάς είχε μείνει.
Πίναμε μόνο απ’ το άλλο το καλό
του πολλαπλού θανάτου μας
ώσπου κι αυτό μάς στέρεψε.
Μας εκτοπίσαν, με μια λέξη, δηλαδή
και συνοψίζονται άνυδρα τα εκατομμύρια
νεκρά παιδιά μας».
 
Είπε το ψάρι, ελάλησε κι έγραψε απ’ την ανάποδη
το θαύμα ως αντιθαύμα.
Και ναι, κύριοι, σας έδωσε.
Εσάς ξεκάθαρα έδειξε.
Εσείς είστε που θρέψατε
τόση αρχαία θάλασσα
με πεθαμένα ψάρια.
 
Αριστέα Παπαλεξάνδρου
(με καταγωγή από τον Βόλο)