Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Νοεμβρίου είναι ο Κώστας Μαρσέλλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα στη Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαίων και Νεότερων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2010-2016) με δασκάλους τους Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, Βασίλη Βλασταρά και Γιώργο Καζάζη. Παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα Γλυπτικής (2010-2012), Κεραμικής (2013) και Σχεδίου (2014). Συνεργάστηκε με το εργαστήριο του γλύπτη Γιάννη Παππά για τη λειτουργία του ως παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη και με την Εθνική Πινακοθήκη για την πραγματοποίηση της μόνιμης συλλογής της Γλυπτοθήκης της.

Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως στο Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου (2011), η «Μητροπολιτικές Ιστορίες», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και το «Workshop Γλυπτικής», στην Τήνο (2012), στον Πολιτιστικό Σύλλογο Αρδηττού (2013), στο Πολιτιστικό Κέντρο «Κ. Κωσταράκος» (2014). Παρουσίασε το έργο του στην έκθεση «Έσω-Πλεύσεις», στην γκαλερί Αστρολάβος, στην Αθήνα(2016).

Ο Κώστας Μαρσέλλος κινείται στα όρια της γλυπτικής και της ζωγραφικής με μελάνια, ακρυλικά και μεικτές τεχνικές, πάνω στον καμβά και στο χαρτί. Αναγνωρίζουμε στην παρορμητική γραφή του αναφορές στους αυστριακούς εκφραστές του κινήματος της απόσχισης, στη στροφή του 19^ου προς τον 20ό αιώνα αλλά και στους Βερολινέζους ζωγράφους της αυτοδιαχειριζόμενης γκαλερί της δεκαετίας του ’60 «Großgörschen 35». Ιδιαίτερα εμφανείς είναι οι φορμαλιστικές συγγένειες με κάποια έργα του συνιδρυτή της τελευταίας ομάδας, Markus Lüppertz, που τοποθετούνται ανάμεσα στον εξπρεσιονισμό και στον κονστρουκτιβισμό. Ο Μαρσέλλος σμιλεύει τα αφηρημένα τοπία του με νευρώδεις πινελιές και με μεγάλες απλωμένες ανάμεσα στις λιγοστές γραμμώσεις κηλίδες. Προβάλλουν την καλλιτεχνική πράξη ως ένα καθαρά συναισθηματική συμβάν. Αποκτούν μέσα από τη συνάντηση του γκρίζου με το λευκό και το μαύρο, τις επιλεκτικές αποτυπώσεις του γαλάζιου ή του κόκκινου την υφή των απόκρημνων, γλιστερών βράχων, αλλά και μιας ψυχικής σύγχυσης. Συγκλίνουν στο κέντρο της ζωγραφικής επιφάνειας ή δημιουργούν ανοίγματα σκοτεινά ή θαλασσινά όπως μπροστά από την είσοδο ενός κρυμμένου σπηλαίου. Οδηγούν το θεατή τους από το εξωτερικό περίβλημα στο εσωτερικό του κόσμου. Τον φέρνουν αντιμέτωπο με την επικρατούσα άναρχη βία της ανθρώπινης ύπαρξης και τη δεδομένη ειμαρμένη του θανάτου.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ