Ποιήματα που τώρα γράφονται

Η ΠΤΩΣΗ

Ήταν σε μέρος με τσακισμένα σίδερα και στάσιμα νερά
που έχασα τον Μαγκ, τον παρόμοιό μου
Melenie Wallace, The quest for Mug


Ψιλό το δένδρο τ’ αψηλό
με τα ψιμύθια του κομμένα.
Έγερνε το γέρικο σκαρί
στο δάσος κι’ έμοιαζε καδένα.
Και πώς φαίνονταν στο χώμα
να ’ναι σάπιοι οι βλαστοί!
Πώς χθόνιες οσμές στο γιόμα
μέστωναν σ’ απόκοσμη πνοή!
Γεμίζανε έλκη τα πνευμόνια
κι’ αυτό ζητιάνευε στοργή.

Ως εάν
να έφτανε η συμπόνια
σαν όλα θα ’χανε χαθεί
στης αφάνειας τη σιγή. *


*...κι’ Εκείνος έχασε τη ράβδο Του.
Γιατί σ’ αυτό στηριζόταν καθώς
ακροπατούσε στις σχισμές.
Σφαίρες φωτιάς πετάγονταν στο χάος,,
στροβιλίζονταν για να Τον φωτίσουν καθώς,
η σκιά Του διαγραφόταν αβέβαιη,
στο καθρέφτισμα της μοναξιάς Του.
(Πέτρος Αλώβητος, Ο Χειμώνας του Θεού)

Ιωσήφ Βεντούρας